Но, она што природата со милиони години го правела, човековата негрижа го уништува. Покрај патот од страна на езерото, несовесни граѓани во тек на годините нафрлале толку многу отпад, на толку недостапен терен што е прашање дали може некогаш да се исчисти. Има сè што може да замислите. Илјадници пластични шишиња, стаклени шишиња, метални канти, градежен шут, лименки, полураспаднати душеци и се разбира најлонски ќесиња. Оваа делница од регионалниот пат е долга околу 3 километри, а нема ниту еден метер што не е загаден.
Во близина на Десарет, во плитките води има стотици „џепови” во кои се одвива и мрест на пастрмката. Со вакви несовесни „деланија” дополнително се загрозува опстанокот на овој ендемичен вид риба. Дента кога ги правевме овие фотографии, водата од Езерото имаше добиено некоја тиркизна боја од што навистина застанува здив. На многумина тоа веројатно ништо не им значи. Само фрлаат и мислат дека вегетацијата ќе го „сокрие” нивниот отпад.
Вакви глетки има само на егзотични места – коментиравме гласно. Но наместо „Национална географија” – локален срам. Како и за многу други работи.
