Ако не беше,не постоеше,доста веројатно дека немаше да постоиме овде барем не во ваква форма.Ако не беше тоа,тешко дека денес ќе можевме да се фалиме, да се себевоздигнуваме, да се себеогледаламе.

Овие вистини ги имавме во предвид во февруарскиот ден во 2000та година кога одлучивме на она без кое тешко дека ќе постоевме овде и вакви ,да му дадеме барем еден Ден. Ден за да го спомнуваме, но и за да го штитиме, за да зачуваме за понатаму. Со едногласниот восклик И лове тхе Лаке , Го сакам езерото, го прогласивме Денот на Охридското Езеро. Го избравме најдолгиот ден во годината 21 Јуни како симбол на долговечноста,на светлината и вистината.

Денес 12 години потоа гледаме.Гледаме и назад во направеното, и напред во она што треба да се направи.Гледаме и со гордост за направените нешта, и со порив за ноствареното и со стравување за идните предизвици. Има во целата таа битка од се по нешто. Имаше и потпишани Договори , обезбеден заеднички моноторинг,имаше Одлуки за безфосфатни детергенти како спас од еутрофикацијата,имаше и пошумување како спас од ерозијата,имаше и опрема за следење на состојбата и студија за состојбата.Имаше и надградба на пречистителната станица ,нови пумпни станици, нов колектор на албанска страна, но исто така и помош за порибување за пастрмчиња,за јагулчиња .Имаше и туристичка промоција на Националниот Парк и зафати во канализациона мрежа и зафати за водотекот Грашница и зафати за управување со цврстиот отпад и малки показно за блатото.Имаше и заедничкио Акциони планови и меѓународно признавање на направеното и поткрената јавност. Има и продолжение на сите напори наречено Дрим . Имаше и име многу.И видливо и невидливо.Но ,какво и да поддржано или критикувано се тоа само за Езерото.

Од друга страна не е сеуште стигнато до решение за Сатеска, ни до реконструкција на колекторскиот систем и негово довршување, не е сеуште  стигнато до решение за управување со  цврстиот отпад ,не е сеуште врежана  индивидуалната свест. Стравувањата исто така висат , најмногу од неконтролираната урбанистичка експанзија и управувањето со рибниот фонд.  Се е тоа дел од сегашноста и иднината.

И нема потреба од долги текстови.Има потреба само од порака. Езерото  јасно е веќе дека нема да го спасат епитетите дека е прекрасно,дека е најубаво ,бисерно…..Напротив ,самобендисаноста може да загрози се. Потребни се активности  на сите нивоа и локално и државно и граѓанско и стручно и научно па и меѓународно . Нешто од отпочнатото да продолжи ,нешто да отпочне да се прави.

Денот е за општините на брегот на езерото, Денот е за граѓаните и сите добронамерници . Може да успееме како генерација , не неможе да не успееме затоа што се е веќе започнато .Штом почнало нема враќање назад напротив може само напред. А напред се идините генерации кои ќе имаат две реченици пред себе. Или “Беше еднаш едно Езеро” или “Ова е нашето сочувано Езеро”. Јас сум за втората реченица и за вечноста на Денот на Охридското Езеро.

Дејан Пановски , Билатерален Секретаријат за Охридско Езеро

*Ставовите изнесени во рубриката Писма-Колумни  се ставови на авторите и редакцијата на OhridNews не сноси одоговорност за содржината на истите.